Tongariro Alpine Crossing met mijn tong op de gron

Vanuit lake Taupo, 190km wanneer je erom heen rijdt, vertrekken we vroeg richting de parkeerplaats Mangatepopo onderaan Mt Tongariro 1967m. De Tongariro Alpine Crossing is denk ik de meest beroemde dagwandeling in NZ en daarom willen wij deze natuurlijk graag lopen. Maar zoals de Loneley Planet al omschreef; you shouldn't take this walk lightly. Op verschillende plaatsen hebben we al van andere backpackers gehoord dat het een zware wandeling is, 19,4 km waar je ruim 7 uur over zou doen!? Aangezien niet proberen geen optie is hebben wij besloten 2 uur de berg op te lopen en daarna om vervolgens dezelfde weg weer naar beneden te nemen. Prima plan als je het mij vraagt.

De zon schijnt en het ziet ernaar uit dat wij een goede dag hebben uitgekozen. Enkele wolken verbergen de toppen van de berg. Gekleed in korte legerbroek, topje+shirt en mijn hiking schoenen met mijn rugzak op welke helemaal vol zit: met mijn gympen (in geval van blaren zoals voorheen), een vest, regenjas in geval van nood, 2 1/2 liter in geval van uitdroging en mijn lunchpakketje met zelf gebakken brood!! 09.50 uur ik ben er klaar voor. Het eerste gedeelte naar Soda Spring zou easy zijn en volgens het schema zouden we daar ruim een uur over doen. In dit easy stuk krijg ik tijdens het klimmen over rotsen al behoorlijk pijn aan mijn rechtvoet. Tijd voor een schoenwissel, heerlijk! Met verlichte voeten en 2 hikingschoenen bungelend aan mijn rugzak lopen we verder langs een schattig stroompje. Het rotsige pad veranderd in een houten vlonder die niet geheel onbelangrijk VLAK is. Als we bij Soda Springs aankomen zijn we al behoorlijk vermoeid. En als ik dan verder omhoog kijk vraag ik mezelf af of we überhaupt nog iets gaan zien vandaag. De berg gaat behoorlijk stijl omhoog vanaf het punt waar we nu staan. Eerst ff wat extra energie naar binnen werken met onze zelf gemaakte lunch, het is nodig. Als we ons ei aan het pellen zijn, de schil netjes in het zakje want alles wat je mee in het NP neemt móet je óók weer naar buiten nemen, komt er een ouder koppel voorbij lopen. En met oud bedoel ik grijze mensen van rond de 65 jaar met een stok. Als zij dat kunnen dan wij ook. Vol goede moed beginnen we aan de eerste trappen naar boven.


De trappen worden afgewisseld met stijle stukken bergop. We raken steeds dichter bij de South Crater. Óók begint het steeds harder te waaien en is dit een mooie reden voor een onderbreking. Met mijn vest aan klauter ik verder naar boven en vraag ik mijzelf af hoe ver het omhoog zou zijn. Ik ga steeds langer, de pauzes om op adem te komen worden langer en ik verlies moed. Linda loopt een stuk voor me uit, we hebben afgesproken ons eigen tempo te lopen. Ineens zie ik in een flits dat een soort van jezus,met baard, mij voorbij rent, wel naar beneden maar toch wat een mafkees. Dat vind ik mezelf trouwens óók nu mijn hartslag weer haar maximum bereikt. Kennen jullie die aparaten van de sportschool waar je je handen plaatst zodat je hartslag zichtbaar wordt?? Het komt dan wel bij mij eens voor dat hij het maximum overschrijdt. Herkenbaar?? dat maximum had ik al lang overschreden, nog hoger ging mijn hartslag.

Iedere stap omhoog wordt steeds zwaarder. Inmiddels heb ik me al 15 keer afgevraagd waarom ik dacht dat ik dit wilde lopen. Het lukt me nog maar om 8 treden en 15 stappen omhoog te zetten als ik daar een jonge jongen zie zitten. G-day how are you, vraagt hij. Nou niet zo best zeg ik, hoe ver is het nog naar die verdomde Crater. Dat weet ik niet zegt hij, in ieder geval te ver voor mij!! Je begrijpt dat dat niet het antwoord was waar ik op gehoopt had. Een diepe zucht en ik ga weer verder. Als ik omhoog kijk zie ik dat ik nog een heel stuk moet. Het wordt een strijd tegen mezelf. Het zweet staat op mijn hoofd, onder mijn oksels en tussen mijn bilspleet maar ik ga verder. Als ik bijna boven ben zie ik al een aantal mensen foto's maken van de Crater. Vol goede moed ga ik verder naar boven. Linda is al foto's aan het maken als ik arriveer. Teleurstellend kijk ik haar aan en vraag mezelf af hoe de laatste krater eruit zag (op Java Indonesië). Volgens mij zijn we er nog niet. We volgen de mensen die naar links lopen. We omgeven ons inmiddels in maanlandschap. De open vlakte die we zien is grootst en leeg. Als ik op dit nodig zou moeten plassen zou iedereen het kunnen zien. We hebben vanuit hier een prachtig uitzicht op Mt Ngauruhoe 2287 m, met het zonnetje kleurd de rode zijkant van de berg mooi tegen de blauwe lucht ende witte wolk die we zien aankomen, snel nog een mooie foto voordat het te laat is. Op de foto heb ik mijn regenjas aan, het waait inmiddels goed en uit het zonnetje is het erg fris aan het worden maar dat zal snel afgelopen zijn als ik de volgende klim zie. Inmiddels gaan mijn benen volautomatisch die berg op. Ik moet nog wel steeds stoppen omdat ik buiten adem raak maar mijn benen zij ver over het punt heen dat het zou gaan verzuren of verkrampen. Ze weten gewoon dat ze nog niet klaar zijn voor die dag. Het is zwaar, het pad wordt minder een pad en de ondergrond wordt lastiger begaanbaar. Boven krijg ik de Red Crater te zien wat betekend dat we op 1886m hoog zitten. Het is bijzonder mooi hierboven een totaal andere wereld, waar het dan weer wel barst van de mensen!! Allemaal even gek of juist niet nu we beloond worden. Maar zoals vaker zitten er addertjes onder het gras. We zijn er nog niet, de top is in zicht en lijkt zo dicht bij. Dit heb ik al minstens 6x eerder gedacht die dag. Eerst geniet ik van een appeltje in de zon op een rots. Dit is geen succes, ik krijg het enorm koud naar al die inspanningen. Onder het motto nu we er toch zijn klimmen we de laatste meters omhoog. Het pad is nu gen pad meer, goed de oranje pijltjes volgen naar boven. En boven, boven is het koud maar prachtig, geweldig, gewoon schitterend. We genieten van het geweldige uitzicht op Lake Emerald en Lake Blue. Maar niet voor lang want het is koud. Ik begrijp ineens het bordje onderaan de track, of we prepared waren. Hadden we onze handschoenen, muts en willen trui bij!?? Emmm nee, handschoenen zouden geen overbodige luxe zijn. Snel dalen we af naar beneden, maar niet te snel want dalen blijkt af en toe even lastig dan stijgen, op dat gehijg na dan. De ondergrond is soms zo los dat we weg schuiven. Steeds vaker komt er een grote glimlach op mijn gezicht, I did it yehh. Ik tel de traptredes naar beneden, wat een stuk minder vermoeiend is dan omhoog. De weg naar beneden is een stuk aangenamer, al is het alleen maar de kleren die we weer kunnen uittrekken. En beneden bij Soda Springs stop ik op 468. Het is nu nog maar een klein stukje TOT bij de auto. Onderweg eten we op de vlonder nabij het stroompje, onze laatste welverdiende boterhammen op. Wat zijn wij trots op ons zelf als we om 15.25 uur aankomen bij onze auto.

Wat een dag zeg, we hebben ongeveer 15 km gelopen met een hoogteverschil van 800m!!!!!!!!!!!!!!! Mijn tong hing op de grond, figuurlijk dan. En wat een gedachtes er door mij heen zijn gegaan de afgelopen 6 uur. Waarom Judith, waarom leek je dit een leuk idee. Waarom heb ik niet meer geoefend de laatste weken.? Nou ik heb wel geoefend de laatste weken, 1x 175 trapjes bij Catredal Cove en 1x 262 bij een waterval van 55m hoog. Ook hebben we wel een aantal kleine wandelingen gedaan maar dit is toch echt andere koek. Ik heb me wel 10 keer afgevraagt of het niet een beter idee was om te keren en straks gewoon ff op Google alle foto's te bekijken. Natuurlijk heb ik óók wel een paar gedacht; ik weet dat je het kunt of kom op doorzetten maar dat was verhoudingsgewijs wel minder in mijn gedachte. Uiteindelijk ben ik super blij, trots dat ik dit gedaan heb en vind ik mezelf vooral geweldig! Dat mag toch wel hè???

Jullie bedankt voor alle berichtjes en tips zag ik. Erg leuk om te lezen. Ik schrijf snel mijn avontuur waarvan ik net terug ben.....

xx