Van Diemensland

Hey luitjes,

Na alle klachten over het lang wegblijven van berichtjes heb ik toch een gaatje weten te vinden om jullie weer op de hoogte te houden van mijn avonturen.

Zoals de titel al luidde 'Van Diemensland' is de vroegere naam van het eiland waar ik mijn laatste tour heb gedaan. Het eiland was ook ontdekt door een nederlander die dacht dat er niets te halen viel!!! Nu is genoemd naar een engelse ontdekkingsreiziger en is het beter bekend als Tasmania. Onder de australiers noemen ze het heel simpel Tassie.
Na een korte vlucht van 1 uur kom ik aan in Hobart waar ik mijn ogen niet geloof. Ik kom net van het zonnige Melbourne en regent het gewoon in Tassie. Als ik ergens niet op zat te wachten was het dat wel. Rond middernacht arriveer ik in het meest smerige hostel van heel Australie. Slechter kan je trip niet beginnen.
Om kwart over 6 sta ik kant en klaar bij de kerk om opgepikt te worden voor mijn volgende tour maar zoals gewoonlijk komen ze te laat. Nee niet een brabants kwartiertje zoals ik wel gewend ben van mijn vriendinnen maar 40 minuten later verschijnt een iets te vrolijke Glen (de guide). Voor degene die me niet heel goed kennen, ik ben s'ochtends vroeg niet op mijn best!!! Als ik in de bus zit moeten we nog enkele mensen ophalen bij andere hostel en dan zit de bus helemaal vol. Voor de eerste keer in mijn tour-verleden heb ik eens een leuke groep op het eerste gezicht. Een hele gecombineerde groep waarvan de meeste ook alleen reizen dus dat is altijd gemakkelijker om contact te maken. Even een opsomming van de landen: Nederland- Belgie- Duitsland- Frankrijk- Italie- Engeland- Denemarken- Israel- Brazilie- Japan- China- Korea en 1 echte ozzie. Klinkt wel leuk al zeg ik het zelf.

Onze eerste dag bestaat uit heel veel zitten in de bus en zeker niet te vergeten de regen. Onderweg maken we 2 korte wandelingen van een 30-45 minuten. De eerste is een prachtige waterval 'Russell Falls' en de tweede is een wandeling waar we de verschillende bomen leren op de 'Tall Tree Walk'. We hebben een lunch bij 'Lake St Clair' waar iedereen staat te beven van de kou. Die avond slapen we in een heel knus hotel aan een groot meer in Tullah. We krijgen goed te eten met een toetje .....mmmm, dat is de eerste keer op een trip, ik geniet heerlijk van mijn 'cheesecake'.

Op de tweede dag beginnen we de dag weer vroeg om gezellig te gaan kayaken om het prachtige meer bij het hotel. Het enigste grote nadeel is dat het nog steeds regent. Als we om 8 uur terug komen ben ik drijfnat en is het tijd om me eigen weer warm aan te kleden en te gaan ontbijten. Om 9 uur vertrekken we met ons volle busje naar de volgende waterval, 'Montezuma Falls'. Dit is een 3 uur durige wandeling die heel gemakkelijk is volgens onze Glennie boy!! Ja heel gemakkelijk maar na een half uur zijn mijn schoenen al helemaal doorweekt en heb ik nog 2,5 uur te gaan. Als we bij de waterval aankomen is het echt helemaal geweldig. Ik zie zo'n lange touwbrug over de wilde rivier gaan. Gaaf zeg, dit zie je normaal alleen op tv, het is toch wel een beetje eng maar ik weet dat ik het kan. OP de brug heb je een prachig uitzicht op de waterval. Dan nog even een klein weggetje naar de waterval toe, als ik erheen loop word ik al gewaarschuwd door mijn groepsleden. Je wordt nat zeggen ze. Ik kijk eens even goed naar mezelf en denk dan; volgens mij ben ik al helemaal nat. Maar inderdaad ik sta niet langer dan 1 minuut onder aan de waterval en ben nu echt helemaal drijfnat. Ondanks alle ellende heb ik wat extra energie gekregen om dat hele pokke eind weer terug te lopen met voeten die heel erg pijn doen. Ik voel de blaren nu al zitten. Na deze lange wandeling heeft iedereen wel weer honger gekregen maar wat staat er op het menu, een ozzie barbie!! Weer gezellig barbequen in de regen, nu staat iedereen gewoon te springen van de kou om toch een beetje warm te blijven.
In de middag gaan we het plaatsje Stahan bezoeken. We krijgen hier uitleg over de 'tasmanian tiger' waarvan men niet weet of hij nog leeft. En we gaan naar de plaatselijk 'Fudge fabriek', een veel leukere tijdsbesteding voor de vrouwen. Lekker alles proberen en natuurlijk iets lekkers kopen voor bij de koffie. Als iedereen klaar is met het bezichtigen van de kleine winkelstraat in Strahan rijden weer richting Tullah om daar nog een nachtje te slapen.

Als ik wakker word schijnt er een klein zonnestraaltje door de raam van onze kamer. Na 2 dagen van non stop regen ben ik zo blij de zon weer eens te zien (jullie moeten wel drepressief zijn in Nederland door al die regen). We moeten weer vroeg gaan want vandaag gaan we naar de beroemde 'Cradle Mountain'. Je hebt daar 'the overland track' die beroemd is onder de echte wandelaars. Als we aankomen bij 'Dove Lake' die aan de voet van de berg ligt, komt het zonnetje steeds beter voor de dag. Onze guide besluit dan ook ons mee te nemen naar de top van de berg. Na een preek van 10 minuten over wat ons te wachten staat haken er maar 2 van de 21 af. Voordat we gaan even mijn voeten intapen alle blaren bedekken en nog even na de toilet. Want we mogen niet in de bossen piesen!!(iets waar ik erg goed in ben). Helemaal voorbereid beginnen we dan aan de 5 urige track, want een wandeling kun je het niet noemen. Het is afzien om boven te komen, klimmen met handen en voeten over een pad wat je beter een kleine beek kunt noemen omdat en overal water in staat. Na een lange klim met veel gehijg kom ik boven en sta ik te genieten van een geweldig uitzicht over het meer en nog veel meer. We lopen naar de achterkant van de berg waar we in het zonnetje genieten van onze meegebrachte lunch. Maar we zijn er nog niet, we moeten ook nog terug helaas. Niet te veel over nadenken en gewoon lopen 1...2 in de maat anders wordt Glennie kwaad!!!! haha
Maar naar boven komen is 1 ding, conditie, en naar beneden gaan is, concentratie en techniek. Het valt verdomd tegen om naar beneden te gaan, stenen die onder je voet wegschuiven en stenen/rotsen net zo groot als ik zelf waar ik me naar beneden moet laten zakken. DE afdalingen zijn echt super stijl en als je dat dan hebt overleeft zie je de volgende heuvel weer voor je. Dat zo 3 keer een stuk omhoog en vervolgens weer omlaag. Niets is teveel voor deze bikkel en na 5 uur en 15 minuten lopen.... lopen ....lopen kom ik bekaf, trillend op mijn voeten van pijn maar wel heel trots op mezelf beneden aan bij ons busje. Soms ben je zo blij weer iets bekends te zien.
Nadat we nog een aantal keer gestopt zijn om een foto te maken van de prachtige uitzichten komen we aan in Devonport. Hier gaan we vanavond slapen in een hotel in het centrum. Na een heerlijke douche en wat gegeten te hebben gaat iedereen iets drinken in de bar onder het hotel. Omdat ik zo trots ben op mezelf wil ik dat graag even aan ons pap & mam vertellen. Na weer gezellig te hebbben gebuurt ben ik weer op de hoogte van de nieuwste roddels en gebeurtenissen. Als ik terug loop naar het hotel en naar binnen wil gaan is het al gesloten. Het is 22.15 en de bar is al dicht, ik heb natuurlijk geen sleutel bij, wat nu. Kloppen en nog eens harder kloppen, niemand die het hoort. Heb ook geen telefoon nummer van iemand of zo. Op eens kom ik op het geweldige idee om dan maar te roepen onder de ramen, maar vanwege het weer heeft iedereen zijn ramen gesloten. Gelukkig hoort een jongen me, een nieuw reddertje in kangaroeland!!! Om 11 uur kan ik dan ook lekker in mijn bedje gaan liggen en proberen te slapen.

To be continued